Beste cultuurminnaars,
Pim Dijkgraaf en ik waren in Londen.
Pim Dijkgraaf en ik zijn ook niet van de straat.
We lazen een recensie van van Eddy Frankel over werk van Marianna Simnett dat in de galerie Zabludowicz Collection te zien was.
Het ging om drie films (‘The Udder’ uit 2014, ‘Blood’ uit 2015 en Blue Roses uit 2016) en een geluids- en lichtinstallatie (‘Faint with Light’ uit 2016).
De recensie mag wel in het Engels toch?
Komt ie.
“You’re going to flinch and you’re going to squirm. And that’s exactly what Marianna Simnett wants. She uses her art to send jolts through the viewer: in her surreal, morosely fantastical, gore-filled films, the (usually female) body is seen as a thing that can be manipulated, controlled and owned – she wants you to think about your flesh sack, how you inhabit it, how society uses it and who is the real master of it.
The central space of the gallery contains three screens, each showing a different looping movie. In ‘Blue Roses’ a woman has her varicose veins treated while a science class learns how to create cyber-cockroaches. Limbs throb and explode like that guy’s head in ‘Scanners’ while insects convulse with electricity. In ‘Blood’, a young girl has the bones in her nose removed and walks around the Albanian highlands with a woman who lives as a man. In ‘The Udder’, a cow’s teat gives its own mastitis infection life through a sweet little blonde girl – a parable for puberty, hygiene and sexuality.
These are gruesome, visceral often repulsive works of surreal art about transformation, filled with a menacingly gentle British quietness, like odd little conceptual art Hammer horror movies. They’re a little over-long, and maybe a gallery isn’t the best place for them, but they still hit you hard.
Just not as hard as ‘Faint with Light’, the final work in the show. This isn’t a video, it’s an all-out assault disguised as an installation. Simnett recorded herself hyperventilating until she fainted. A wall of white strip lights flash with every breath, growing in intensity as her breathing gets louder and more frantic. Huff, huff, huff; flash, flash, flash. It strobes epileptically, unendingly, causing total panic. It’s intimate, overpowering, horrible. It’s being inside a state of anxiety that’s not yours, but within seconds your own breath starts shuddering, your heart races. The anxiety is yours now, the panic is yours. That by itself is almost too much, but then you realise this is an enforced state, Simnett is doing this on purpose. This is control, dominance over her body and by proxy yours. This is art that fills your body, drains your lungs, tenses your muscles and strikes you over and over again. It’s breathtakingly good.”
Jelui begrijpt: vol verwachting namen Pim Dijkgraaf en ik de Underground van Liverpool Street Station naar Euston Square Underground Station, wandelden een kleine drie kilometer langs achtereenvolgens junks, pinguins en Camden Market-toeristen en openden de deur van de galerie. Waar we nul pound mochten betalen om te gaan genieten van de kunst van Marianne Simnett.
Ik zou natuurlijk mijn eigen recensie kunnen schrijven, maar laat ik gewoon een stukje laten zien en horen van Marianna Simnetts laatste kunstwerk, ‘Faint with Light’.
Dusss.
Toen we na afloop naar buiten liepen, zei Pim Dijkgraaf: “Als ik zoiets heb gezien, voel ik me altijd weer heel normaal. Lekker is dat”.
Naast hem liep een opgeluchte vader.
Ik was even bang dat ik de aansluiting met de moderne tijd had gemist en als enige niet begreep waarom dit ‘breathtakingly good’ was.
Maar gelukkig lag het niet aan de leeftijd.
Fuck you, cultuurminnaars. En fuck Marianna Simnett. Prima dat zij wil hobbyen, maar val ons er niet mee lastig.
Groet,
JanD
