“ISIS heeft de oorlog verklaard aan onze manier van leven. Vrijheid, blijheid het bevalt hen niet. We hadden moeten beseffen dat dit er aan kwam maar we hebben onze kop in het zand gestoken.
Ikzelf heb definitief mijn geïdealiseerde kijk op het Midden-Oosten en de moslimwereld begraven. Dat heeft moeite gekost. Als mens van goede wil heb ik decennialang empathisch gekeken naar die manier van leven en denken. Ik heb – onbewust misschien – alle tekenen miskend die er waren, die ik nochtans moet hebben genoteerd tijdens mijn vele reizen in de Arabische wereld. De onvrijheid van vrouwen, de harde dominantie van mannen, het oog om oog, tand om tand, het onwrikbare geloof in zogenaamd heilige boeken, het afwijzen van wetenschap. Met schaamte moet ik erkennen dat mijn blik versluierd werd door nood aan exotisme, ginder en hier.
Zeer lang heb ik gedacht dat een osmose van twee culturen vooruitgang brengt, maar wat ik heb gezien en ervaren is een groeiende eilandvorming. Lang wilde ik niet geloven dat we evolueerden naar ijsbergen die elkaar kil zouden voorbij drijven in de nacht van de geschiedenis. Erger nog, dat we met de rug naar elkaar zouden gaan staan, overtuigd van het eigen gelijk. Of nog erger: dat het zou ontaarden in een oorlog die brutaal gebruikmaakt van wat eigen is aan de westerse maatschappij van de eenentwintigste eeuw, de grenzeloze communicatie tussen mensen. Een oorlog die religie, waarvan men alle heil beweert te verwachten, verbindt met het meest crapuleuze misdaadmilieu.”
In één woord: wauw!
Tessa Vermeiren is voormalig hoofdredacteur van het Vlaamse blad Knack-Weekend. Sinds onder andere de recente aanslagen van ISIS in Parijs heeft ze haar hoofd uit de Vlaamse klei getrokken en ziet ze de realiteit zonder politiek-correcte waas: een botsing van culturen en een dreigende oorlog. In een brief doet zij afstand van haar ‘geïdealiseerde kijk’ op het Midden-Oosten en de islam en betuigt ze, met schaamte, spijt. Ze bevestigt wat zij die in de realiteit leven al lang zo roepen: dat de policor wegkijkers, al dan niet onbewust, ‘alle tekenen van onvrijheid’ in de Arabische wereld miskennen, uit verlangen naar een ’empathisch exotisme’ een behoefte aan goed doen, goed zijn, deugen.
Al is het empathisch exotisch ontkennen nog zo snel, de bittere realiteit achterhaalt haar wel.
