Vier zwarte vrouwen vormden vorige week in het NRC Handelsblad een sisterhood tegen het zelfbenoemde white privilege. Basisschoolleerkracht Arzu Aslan ergert zich aan de niet-zwarte deelnemers in de discussie over racisme, die volgens haar geen recht van spreken hebben. Mariam el Maslouhi deelde een sneer uit aan Sunny Bergman en haar documentaire Zwart als roet. “Hoort een witte vrouw zo’n film te maken? Zij is hier toch geen slachtoffer van. Ze had de film ook aan een zwarte filmer kunnen gunnen.”
Toen werd de term helper whitey gedropt en barstte de bom op sociale media. Hel·per whi·tey: de goedbedoelende witte, die dezelfde argumenten over ongelijkheid debiteert als een zwarte, alleen wordt naar hem wel en naar de zwarte niet geluisterd
Robert Vuijsje en Zihni Özdil reageerden in dezelfde krant: ‘Dus antiracisme is alleen iets voor zwarten?‘
Wat is erger dan een hardcore racist? Als witte medemens opkomen voor de zwarte medemens. Want dan ben je namelijk een helper whitey. Schrijver Robert Vuijsje en zelfbenoemd helper whitey vraagt zich af: Waarom moet de huidskleur van een individu in alles leidend zijn?
‘Sisterhood vrouwen en helper whitey’s moeten allebei nog een lesje leren‘
Zihni Özdil gaat in tegen de Nederlanders die zichzelf blank noemen, én de Nederlanders die claimen dat helper whitey’s alleen maar stil moeten houden en luisteren, omdat ze wit zijn. “In Nederland doen we al jaren alsof we kleurenblind zijn, en halen de raarste capriolen uit om het over kleur te hebben zonder het over kleur te hebben.”
Volgens Özdil is er iets grondig mis met ons concept van Nederlanderschap.
‘Het gehamer op white privilege houdt de verschillen alleen maar in stand‘
Vrij Nederland wijdde zelfs haar hele voorpagina aan dit opiniestuk. Elma Drayer betoogt hierin dat de antiracisten eigenlijk zélf racistisch zijn en noemt de opstand van de sisterhood op Twitter virtueel gekakel.
[polldaddy poll=9182847]
