Het heeft lang geduurd, maar er lijkt een manier gevonden om de website GeenStijl te raken. NRC-columniste Rosanna Hertzberger en haar Volkskrantcollega’s Loes Reijmer en Heleen Mees zijn geslaagd in hun opzet om adverteerders weg te jagen bij GeenStijl en zustersite Dumpert.
Het is een gerichte poging om hen financieel te raken, in de hoop op een toontje lager en misschien wel meer. Een diep gekoesterde wens van meer dan alleen drie columnisten. Het harde applaus voor de boycot is huiveringwekkend.
Het staat iedereen vrij te ageren tegen welke website dan ook. Hertzberger doet dat op haar manier in deze column. Zij vindt de content op GeenStijl en Dumpert seksistisch, racistisch en haatdragend. GeenStijl is doorgaans ook weinig vleiend over haar krant. Dus het speelveld is vooralsnog gelijk.
Maar dan leent Hertzberger een methode die zij uit Amerika kent. Zij zoekt de adverteerders van de sites, om hen haar oordeel onder de neus te wrijven. Het is naming & shaming. Slim, want adverteerders houden niet van een negatieve omgeving en zullen doorgaans afhaken. Daarmee beoogt de columniste het in gevaar brengen van de inkomsten – en dus van het bestaan – van GeenStijl.
Het is de vraag of dat laatste ooit echt gebeurt, maar toch zijn merken als Ikea, Grolsch, Hak en ook Defensie al afgehaakt. Anderen zoals Bol.com en TUI heroverwegen hun plek op Dumpert en GeenStijl.
Nu is het boeiend om te zien hoe feestelijk dit resultaat gevierd wordt door journalisten van andere media. De aversie tegen GeenStijl en de drang zich – vaak ten overstaan van anderen – te distantiëren van de roze berichtgeving is wijdverbreid binnen deze beroepsgroep.
“GeenStijl is een site voor zielige mensen, die hun frustraties de vrije loop laten. Het is een site die haat zaait en de goede vezels van de maatschappij aantast”, aldus een collega. Een andere collega sprak van “het zelfreinigend vermogen van het internet” toen hij vernam dat de eerste adverteerders waren afgehaakt.
De mannen en vrouwen van GeenStijl gaan er zelf graag met een gestrekt been in, dan kaatst de bal ook wel eens terug. Maar wat mij verbaast van journalisten is dat zij deze website naar het leven staan. Dat zij oprecht vinden, dat de samenleving beter af is zonder. En als het opdrogen van de kasstroom daarbij helpt, dat dat okay is. De onverdraagzaamheid die zij GeenStijl verwijten zit diep in deze journalisten zelf.
Voor het overtreden van normen en regels hebben we de Raad voor de Journalistiek en voor het overtreden van de wet hebben we de rechter. Ik herinner mijn beroepsgroep er graag aan dat morele verontwaardiging altijd selectief is. Vandaag is het GeenStijl, morgen is het een ander en voordat je het weet, ben je zelf aan de beurt.
Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLZ.nl.
Foto: op Volkskrant geabonneerde meisjes die zojuist Geenstijl.nl hebben gelezen.
