“Beste Bert,
Ik kwam je nieuwsbericht ‘Zo gevaarlijk is de opgepakte verdachte in zaak Anne Faber‘ tegen. Je beschrijft tot in detail wat deze man in 2010 heeft misdaan bij twee meisjes. Gruwelijk.
Ik vind het respectloos richting deze meisjes dat je deze misdaden zo tot in detail openbaar maakt! Ze zijn al voor hun leven beschadigd. Waarom hen en hun familie nu belasten met deze keiharde confrontatie op internet, en daarbij het feit dat zij weten dat heel Nederland op de hoogte is van wat hen exact is overkomen?
Waar is hun privacy op deze manier?
Je hoeft deze beschrijving van zijn walgelijke daden niet te publiceren om duidelijk te maken dat verdachte zeer gevaarlijk is.
In andere berichtgevingen lees ik dat de man twee verkrachtingen op zijn geweten heeft, gezegd heeft dat hij daar trots op is, 12 jaar gevangenisstraf opgelegd kreeg en in een psychiatrische kliniek verblijft, zegt dat al genoeg: het is een gevaarlijk, ziek, verknipt persoon.
Realiseer je alsjeblieft wat je teweeg kan brengen met het tot in detail openbaar maken gruwelijke misdaden.
Waar is het goed voor? Wie steekt hier wat van op? Help je slachtoffers ermee of help je ze verder in de put…?
Naam bij redactie bekend.”
Beste Naam bij redactie bekend,
Wat goed, dapper en krachtig van je dat jij als enige van miljoenen Nederlanders durft te bepalen voor anderen wat wel en wat niet kan of mag en wat wel of niet respectloos is. Nog beter: zo knap dat jij voor anderen mag en kan bepalen wat ze moeten vinden en voelen. Want ik ga er voor het gemak maar even niet van uit dat je ook daadwerkelijk aan de slachtoffers en hun familie hebt gevraagd of ze hierdoor zijn gekwetst. Nee, dat bepaal jij gewoon voor ze. Zo ben jij: betrokken en bewogen, iedereen een slachtoffer.
Er is alleen wel één klein detail dat je over het hoofd ziet: ik ben niet degene die deze zaken openbaart. Ik ben slechts degene die de boodschap de wereld in stuurt. De Staat der Nederlanden is degene geweest die deze zaken als eerste heeft geopenbaard door het verslag van de rechtszaak integraal online te zetten. Wat niet zo heel vreemd is aangezien rechtszaken in Nederland doorgaans openbaar zijn.
Maar als je vindt dat mensen niet van ‘gruwelijke’ en ‘respectloze’ details op de hoogte mogen zijn zit er voortaan niets anders op dan rechtszaken niet meer in het openbaar te laten plaatsvinden. Wat betekent dat rechtszaken moeten worden gevoerd achter gesloten deuren. In het geheim.
Met als gevolg dat helemaal niemand nog kan controleren of rechtszaken wel eerlijk en volgens de regels verlopen. Zoals dat gebeurt in dictaturen en landen waar democratie, vrijheid en burgerrechten vaak ver zijn te zoeken terwijl rechters partijdig en corrupt zijn omdat ze weten dat niemand ze zal kunnen betrappen tijdens hun geheime en oneerlijke rechtspraken.
Voor jou, en nog tienduizenden, honderdduizenden, miljoenen bemoeizuchtige moralisten en zedenpredikers in dit drammende land van ophef en betutteling is dat natuurlijk geen enkel probleem. Geen enkele inperking van vrijheid is ooit een probleem: zo lang het maar niet kwetst. Zo lang het maar niet ‘te dichtbij komt’. Zo lang het je maar niet negatief laat voelen.
Alles mag er aan geloven zolang mensen zich maar ‘goed’ en ‘positief’ voelen. Sowieso: ‘gevoel’, de rest is bijzaak. De ratio heeft al lang verloren.
Denk vooral niet dat je de enige bent die bereid is de vrijheid in te ruilen voor een wereld van feel good en make believe: ook in de journalistiek en media is dit al jaren gaande, de openbare weg is tegenwoordig met goedkeuring van snel gekwetste drammers ingeruild voor de dictatuur, bekende publieke denkers als David van Reybrouck of een crypto-fascist als Joris Luyendijk roepen zelfs openlijk op tot ‘minder verslaggeving van terreuraanslagen’ (en meer censuur), ‘hoogleraren’ journalistiek ondertekenen doodleuk een manifest voor meer fopjournalistiek met minder waarheid en de roep om censuur van vrijwel elke website die te veel kritiek en te veel dissidente meningen plaatst is alom tegenwoordig. Er gaat een dag voorbij of er wordt wel getwitterd dat Geenstijl en TPO moeten worden verboden omdat het ‘nazi’s’ zijn, of ‘nepnieuws’, of ‘racisme’, of ‘fout’, of noem het maar op.
Er zijn zelfs grote landelijke dagbladen die petities starten om adverteerders op te roepen commerciële websites met verkeerde meningen kapot te maken. Een openlijke oproep tot censuur in twee grote landelijke kwaliteitscouranten, en dat vind iedereen volkomen normaal.
In zowel Duitsland als het Verenigd Koninkrijk zijn censuur op social media en absurd hoge straffen voor ‘online belediging’ inmiddels een feit.
Allemaal om ervoor te zorgen dat mensen niet ‘gekwetst’ raken. Dat mensen daardoor ook onwetend of ronduit dom blijven komt toevallig mooi uit. Tegen de tijd dat ook rechtszaken niet langer openbaar zijn is een dom en onmondig volk datgene wat de toekomst van de dictatuur veiligstelt.
Dat is alleen niet mijn vrijheid. Niet mijn democratie. Niet mijn versie van de waarheid brengen. Niet mijn idee van journalistiek. Met mij zijn maandelijks nog een paar honderdduizend mensen die er net zo over denken. Mensen die, ondanks dat ook zij zaken als ‘gruwelijk’ ervaren en soms liever dingen niet hadden willen weten, vinden dat je in een open en vrije democratie alles moet kunnen openbaren zodat burgers zoveel mogelijk te weten kunnen komen om daar helemaal zelf hun eigen conclusies uit te kunnen trekken.
Mensen die oude vormen van journalistiek zat zijn. Omdat ze door die journalistiek steeds maar weer een gedeelte van de werkelijkheid krijgen voorgeschoteld. Journalistiek waarin mensen zoals jij werken, mensen die van zichzelf vinden dat ze de morele waarheid in pacht hebben en daardoor mogen bepalen wat wel of wat niet goed is voor de lezer. De burger. Mensen zoals jij, die voor anderen, liefst miljoenen tegelijk, denken te mogen bepalen wat het ‘juiste’ is.
Ik, en de vaste bezoekers van TPO, zijn er echter van overtuigd dat we zélf beslissingen kunnen maken. Dat we verstandig genoeg zijn om zélf te bepalen wat we wel en niet willen lezen. Dat we volwassen genoeg zijn om ook negatieve ‘gruwelijke’ details te kunnen verwerken. Of in elk geval kunnen kiezen om iets niet te lezen of te zien als we bang zijn daardoor te worden gekwetst.
Zoals ook de twee slachtoffers uit deze zaak, waarvan jij op voorhand alvast vindt dat ze gekwetst zijn alleen maar omdat rechtszaken openbaar zijn, misschien wel gewoon verstandige burgers zijn die er voor zullen kiezen om de ‘gruwelijke’ details niet te lezen, zodat ze het niet weer opnieuw hoeven te beleven. Of er voor kiezen het wel te lezen omdat ze het willen kunnen aanvaarden.
Het staat weliswaar voor iedereen toegankelijk online, maar het wordt aan niemand verplicht het ook te lezen. Zoals jij het liefste aan mensen wilt verplichten iets niet online te zetten, omdat je mensen graag als onwillige en onverstandige slachtoffers ziet die moeten worden beschermd.
Beschermd door jou. Zodat jij kan deugen. Op kosten van de waarheid. Op kosten van de vrijheid.
Precies wat er al sinds 1968 mis is in dit mislukte land van verziekte moraal. Dit land vol moralisten op zoek naar hun kruis om alle zonden van de wereld op zich te kunnen nemen.
Precies datgene waartegen we moeten strijden. Elke dag weer. Moralisten en deugers zijn de vijand. Vijanden moet je verslaan.
Los van of hij met de Faber-zaak te maken heeft: hoe KAN zo eentje buiten loslopen? https://t.co/P2nhCF8AAo via @TPOnl
— Annabel Nanninga (@ANanninga) October 9, 2017
