“Vanaf dat moment zit ik dankzij mijn huidskleur (wit), mijn beroep (schrijver) en woonplaats (Amsterdam) in het hokje van witte, elitaire klootzak dat zich alleen met witte mensen inlaat.
Nadia Ezzeroili gaat op zoek naar foto’s van mij met collega-auteurs, die ze op Twitter post met de tekst: “Vragen zich niet af waarom hun vriendenkring in een stad als Amsterdam zo homogeen as fuck is.”
Ik heb kinderen met Sloveens bloed, een Iraaks-Israëlische geliefde en niet-blanke vrienden. Maar dat is natuurlijk moeilijk te zien op een profielfoto. Trouwens, best vreemd om dit ineens te moeten doen: verantwoording afleggen over de etnische samenstelling van mijn familie en vrienden.
Ezzeroili is een veel gehoorde stem in het racisme-debat en ik had iets doms gedaan: Ik had een weerwoord gegeven aan iemand die geen tegenspraak duldde. En ik was nog blank ook. En man. Kortom, de verpersoonlijking van eeuwenoude blanke overheersing. Ik moest kapot. Ezzeroili zette alles op alles om haar vijfduizend volgers te laten zien dat ik een witte, elitaire klootzak ben die zich alleen met witte mensen inlaat. Een man die schijt heeft aan alles wat multicultureel is, want dát zag zij in die selfie met zes blanke mensen.
De ironie van deze aanval is dat Ezzeroili doet waar ze zelf zegt tegen te strijden: met verzonnen middelen en argumenten tegen een zelf geconstrueerde vijand vechten. Vaak gebruik makend van retoriek en toon die we van de PVV kennen.
In elk debat – laat me dit een domein noemen – zijn opinieleiders actief, en deze leiders hebben belangen. Vaak zijn deze leiders bekend bij het grote publiek, vanwege hun tv-optredens en uitgesproken mening in het domein.
En onderscheiden lukt vaak met hard spel, met het scherpe woord, en het aloude functionele middel: tegenstander framen, isoleren en uitsluiten.
“Och jee, daar spreekt een man.”
“Maar jij bent blank, jij weet niet waar je over praat.”
Onderscheiden met hard spel, isolatie en uitsluiting levert vaak aandacht op, aanhangers en prestige. Sunny Bergman en Quinsy Dario bijvoorbeeld, zijn opinieleiders in de domeinen feminisme en de Zwarte Pieten-discussie. Zij beheersen bovengenoemde middelen goed en genereren als vertegenwoordigers van deze domeinen veel aandacht met lezingen en columns.”
Schrijver Rob Waumans maakte ooit de fout om te twitteren: ‘Nadia Ezzeroili begint de dag met een flesje wodka’. Waar hij geen rekening mee had gehouden was dat Ezzeroili Goed Volk is dat werkzaam is bij de fatsoenlijke en sociale courant Volkskrant. Fatsoenlijk en sociaal Goed Volk mág helemaal niet worden tegengesproken.
Wie dat wel doet zal ondervinden waar het bij fatsoenlijk en sociaal Goed Volk wérkelijk om draait: haat, rancune, macht, onderdrukking. Alles voor het eigen grote ego. Hun discours over ‘solidariteit’, ‘sociaal zijn’, ‘fatsoen’ en ‘respect’ is een dekmantel voor het legitiem kunnen botvieren van hun eigen agressie en het bevredigen van hun machtswellust en onderbuik. Het gaat ze natuurlijk helemaal niet om ‘gelijkheid’ of ‘solidariteit’: het gaat ze om het kunnen onderdrukken van iedereen die het niet met ze eens is. De verslavende bevrediging van de haat.
Dit wist u natuurlijk al lang, maar Waumans schrijft het nu op in het keurige en sjieke NRC Handelsblad, waardoor ook zij die zich mijlen- en mijlenver boven ons verheven hebben er eindelijk kennis van kunnen nemen. Dat is mooi. En goed. Hup Rob Waumans!
