“Ook in Nederland glijdt het discours af richting dat van de jaren dertig. Gematigde partijen laten hun oren hangen naar extremisten die het verleden ophemelen, angst aanwakkeren en haatzaaien. Middenpartijen zitten in hun maag met het referendum, in april, over het associatieakkoord met Oekraïne. In plaats van een tegencampagne te voeren (‘Stem Voor Nederland’, een maatschappelijke organisatie, wordt op veilige afstand door relatieve outsiders gerund), duiken ze weg. Niemand wil plat gescholden worden.
Gevolg: een regering die in Brussel heeft mee-onderhandeld aan het akkoord, en het heeft goedgekeurd, is te laf om het publiekelijk te verdedigen. Geen wonder dat Geen Peil en Geert Wilders de toon zetten in een debat dat geen debat is omdat bijna niemand hen van repliek dient.”
Kent u Caroline de Gruyter? Dat is een NRC-verslaggeefster (maar dat zie je zo aan de foto ook al, duh…) (LOL!). Onlangs won ze een WC Eend Award (die het jaar daarvoor werd gewonnen door degene die als NRC-hoofdredacteur Pim Fortuyn succesvol uit de samenleving wenste, wat een toeval hè?) vanwege haar fantastische columns voor haar keurige policor grachtengordeljournalistiek-zoals-het-heurt-en-osm-met-elkaar-hebben-afgesproken.
Maar omdat ze in haar werk als NRC-verslaggeefster veel teveel haar best moet doen om objectief te blijven, mag ze ook opiniestukken schrijven voor NRC. Wel zo makkelijk, want dan kan ze tenminste zonder dat iemand haar een strobreed in de weg legt haar hautaine, elitaire, rijke, blanke, ‘beschaafde’, kosmopolitische, gutmenschonderbuik open zetten en het volk het plebs, ver beneden de ivoren torens, eens lekker onderschijten, als ware zij een heuse Margriet Oostveen. (Ja, gutmenschen hebben ook een onderbuik ja, maar dan mag het natuurlijk wél!) Caroline de Gruyter is kortom de Yvonne Hofs van NRC.
Dat moet een heerlijk gevoel geven: normaal gesproken saai verslag doen over pro Europa en doen alsof je journalistiek objectief bent maar af en toe even lekker moralistisch Godwinnen omdat kiezers nou eenmaal niet doen wat het blanke NRC-vullis graag zou willen dat de kiezers doen, ondanks het opruimen van Pim Fortuyn en het aanhoudend demoniseren van zijn opvolgers.
Het kán dus niet anders of Caroline de Gruyter wint binnenkort een Tegel, een Statusangstzesgangendiner, een European Press Prize (lol), een Anne Vondeling-prijs, een Rokjesdag-bokaal, een Vergulde Typemachine, een Nacht van de NVJ-Anti Racisme Inclusiviteits Award of de Treinen Naar Het Oosten Dat Nooit Meer Blanke Intellectuelen Draaikast Miep Gies Oeuvre-award.
De zeehondjes van de vaderlandse journalistiek mogen nu weer allemaal klappen. Goedzo, heel juist. Hier, jullie visje als beloning.
En waag het niet kritiek te hebben op deze ‘kwaliteitscourant’, de ‘chique meneer’ (dixit Matthijs van Nieuwkerk, VARA/NPO), slijptol slijpsteen van de geest, Lux en Libertas maar nu even niet NRC Handelsblad. Want dan krijgen jullie nooit meer een Tegel en mogen jullie nooit meer naar het Frênk van der Linde-Eigenliefdegala Interviewgala, gaat Jeroen Pauw de hele dag gemeen over je Twitteren en zal Frits Abrahams (137) jullie allemaal de moeder schrijven op de NRC-achterpagina! Jullie zijn gewaarschuwd!
Lees ook: Hoe de linkse gedachtenpolitie de Nederlandse journalistiek veroverde
